Bu hafta başında Betty White, ikincisi insan olmayan hayvanlarla olan ilişkilerini anlatacak olan iki anı kitabı yazacağını duyurdu. Bunu duyduğumda çok heyecanlandım.
White’ı Mary Tyler Moore Show’da sevmiştim. Onu Altın Kızlar’da da sevmiştim. En son Saturday Night Live’daki monoloğuna bayıldım. (“Benim zamanımda Facebook yoktu. Telefon rehberimiz vardı. Ama bir öğleden sonranızı buna harcamazdınız.”)
İnek mezbahadan kaçmaya çalışıyor. Sonrasında olanlar için Tanrı’ya şükürler olsun. 
Reklam
90’ına merdiven dayamış olsa da White’ın komedi zamanlaması hiç azalmadı. Yaşlı, komik, yazar kadınların seksi olduğunu kanıtladı. Benim kitabımda, bunun yeterli olacağını düşünürsünüz. Ama White kalbimde Tina Fey ve Janeane Garofalo’nun – 105 yaşında SNL’i sunuyor olsalar bile – asla göremeyecekleri bir yer edindi. Betty White bir hayvan hakları savunucusu.
60’lı yıllardan beri Los Angeles SPCA ile birlikte çalışıyor ve Wildlife Waystation için bağış toplanmasına yardımcı oluyor. Mart ayında White, Morris Hayvan Vakfı ile ortaklık kurarak doğal afetlerde hayvanların bakımına adanmış Betty White Yaban Hayatı Hızlı Müdahale Fonu’nu oluşturdu.
Hayvanlarla ilgili çabaları arasında belki de en ünlüsü olan White, L.A. County Hayvanat Bahçesi’nin yönetim kurulunda yer alıyor. Bu konuda karışık duygular içindeyim. Hayvanat bahçelerinin çocukların hayvanlara karşı daha ilgili ve sempatik olmalarını sağladığı yönündeki iddialara rağmen, ben temelde hayvanat bahçelerine karşıyım (çocuklara değil, hayvanat bahçelerine). Ülkenin dört bir yanındaki hayvanat bahçelerinde iyileştirmeler yapılıyor olsa da, daha gidilecek çok uzun bir yol var.
Peki hem hayvan savunucusu hem de hayvanat bahçesi yanlısı olunabilir mi? Hayvanları desteklemek için insanlar kadar çok görüş ve yol var. Hayvanlar adına gerçekten çalışan hepimizin, en azından birbirimizi dinlememiz gerektiğine inanıyorum. White’ın durumunda, bu benim için bir zevk olacak.
